een verdrietig dagje

Zo ben je maanden bezig met fysieke en geestelijke voorbereiding om naar dolfijntherapie te gaan.
Dan is eindelijk de dag daar en denk je WoW 10 dagen therapie. 10 dagen zwemmen met een dolfijn, dat lijkt een eeuwigheid.....
En zo is er toch vandaag alweer de laatste therapiedag...wat is dat snel gegaan. Je merkt het lic al met opstaan. Ze is van slag. Afscheid nemen heeft al nooit hoog in haar wensen lijstje gestaan, maar nu al helemaal niet.
Het word vandaag ook een dag waar wij niet zoveel doen. Even het evaluatie formulier schrijven. De dolfijntekening versieren voor in het gastenboek, maar meer ook niet.
Toch is het ook wel weer een spannende dag, want lic mag voordat ze de therapiesessie heeft kayaken met gerwin. Slik....dat vind deze mama zelfs spannend. Maar oke ik heb vertrouwen in hem en probeer dat uit te stralen naar lic. En dat is gelukt geloof ik, want ze doet het maar mooi!
Daarna naar een swingende en gekke therapiesessie. Yvette is nl de dolfijntrainer van vandaag en word de wandelende juke-box genoemd. Het word een sessie vol gekkigheid en mooie kunsten en zelfs yvette gaat het water erbij in. Of chabellita het voelt dat het de laatste keer is, want ze sluit af met een sprong waar zelfs de trainers iets wan hadden WoW....
En dan is daar het moment....echt gedag zeggen. Knuffels, woorden en cadeautjes, alles word uitgewisseld. Bedankt Gerwin en Naemi voor alle goede zorgen en juiste aanpak van onze dochter!
Na de therapie gaan eten bij Hemmingway samen met nog een therapie gezin welke ook op bon bini verblijven. Zij hebben drie kinderen, waarvan een gehandicapt meisje.
Het wordt een lekker en gezellig etentje, waar door de kinderen als toetje volop zandtaartjes worden gebakken.
Thuis dus nog even douchen en de tranen troosten want die komen nu los. Gelukkig kunnen troosten, dus voor nu truste....